Μεν ντε Μπιράν, Φρανσουά Πιερ

(Francois Pierre Maine de Biran, Μπερζεράκ, 1766 – Γκρατλού, Παρίσι 1824). Γάλλος φιλόσοφος. Είχε σπουδάσει ιατρική και βρισκόταν στις Βερσαλλίες, στην υπήρεσία του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ κατά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης. Τα γεγονότα που είδε τον οδήγησαν σε απομόνωση στα κτήματά του στο Μπερζεράκ. Κατά τη ναπολεόντεια περίοδο κατέλαβε διάφορες δημόσιες θέσεις και το 1809 έγινε μέλος της Νομοθετικής Συνέλευσης. Το 1813 υπήρξε μεταξύ εκείνων που αντιτάχτηκαν στην επιστροφή του Ναπολέοντα, και κατά την παλινόρθωση διετέλεσε ταμίας της Βουλής.. Μεταξύ των κυρίων έργων του είναι: Υπόμνημα για τη συνήθεια (1803), Υπόμνημα για την ανάλυση της σκέψης (1805), Δοκίμιο για τις βάσεις της ψυχολογίας και για τις σχέσεις της με τη σπουδή της φύσης (1812), Νέα δοκίμια ανθρωπολογίας (1823-24). Ο Μ. ντε Μ. άφησε πολλά ανέκδοτα κείμενα, τα οποία δημοσιεύτηκαν ως ολοκληρωμένη έκδοση των Απάντων του σε 14 τόμους με τη φροντίδα του Π. Τισεράν (1920). Επίσης αξιόλογο είναι το Προσωπικό ημερολόγιο, κείμενο που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Ο Μ. ντε Μ. άρχισε τη φιλοσοφική του έρευνα ξεκινώντας από την εμπειριοκρατική και αντιμεταφυσική σκέψη των ιδεολόγων, ειδικά του Ντεστί ντε Τρασί, αλλά όλος ο μεταγενέστερος στοχασμός του υπήρξε μια προοδευτική κριτική εμβάθυνση της σκέψης του προς μια πιο τονισμένη πνευματοκρατική και μεταφυσική αντίληψη της πραγματικότητας. Βαθμιαία, ανακάλυψε έναν ριζικό δυϊσμό μεταξύ του παθητικού στοιχείου και του ενεργού στοιχείου (συνείδησης ή προσπάθειας) στην ανθρώπινη φύση, σκιαγραφώντας τελικά μια φαινομενολογία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Σε αυτήν, η εξέλιξη ξεκινά από μία ζωική φάση της κυριαρχίας των αισθήσεων, καταλήγοντας σε μία ανθρώπινη φάση ελευθερίας και βούλησης και σε μια πνευματική φάση που βρίσκεται ακόμα ψηλότερα και δίνει τη γνώση του Θεού. Η σκέψη του Μ. ντε Μ. άσκησε μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφία των Μπουτρού, Μπλοντέλ, Μπερξόν.